تاریخ کتابت: 912هـ
نام کاتب: ندارد
شمار برگ‌ها: 193 صفحه (221 تا 413)
معرّفی نسخه: نسخه در ضمن مجموعه‌ای از کتاب‌ها و رساله‌های عربی و فارسی کتابت شده است. در این نسخه عناوین و نشان‌ها در نسخه به خط قرمز (شنگرف)، جدول‌ها و ستون‌بندی به زر و لاجورد، کاغذ سپاهانی، عبارت‌های عربی به خط نسخ و عبارت‌های فارسی به خط نستعلیق هستند. در چند برگه از نسخه (ص 1، 61، 224، 424 و 1081) مهرهای کتابخانۀ سلطنتی شاه طهماسب، با عبارت بسم الله بندۀ شاه ولایت (به تاریخ 1037)، و کتابخانۀ شاه سلطان حسین، با عبارت بسم الله الرحمن الرحیم کمیتۀ کلب در امیر المؤمنین سلطان حسین (به تاریخ 1123)، وجود دارد.
معرّفی کتاب: کتاب نهج‌البلاغة مجموعه‌ای از برخی از خطبه‌ها، نامه‌ها و کلمات قصار امیرالمؤمنین علیه‌السلام است که در اواخر سدۀ چهارم هجری توسط شریف رضی جمع‌آوری شدند. علاوه بر آن اشعاری نیز به حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام نسبت داده شده است که برخی از علما آن‌ها را در قالب کتاب‌هایی مانند دیوان امیرالمؤمنین علیه‌السلام جمع‌آوری کردند؛ به عنوان نمونه قطب‌الدین کیدری از علمای سدۀ ششم شیعه در سبزوار، کتاب «انوار العقول من اشعار وصی الرسول» را تألیف کرد.
دیوان امیرالمؤمنین علیه‌السلام توسط شاعران و علمای ایرانی هم به صورت نظم و هم به صورت نثر به فارسی ترجمه شد. از جمله این افراد شوقی بغدادی است که در سال 885هـ به درخواست صدر زمان برهان‌الدین ترجمه‌ای منظوم از دیوان امیرالمؤمنین علیه‌السلام را تصنیف کرد.
شوقی بغدادی در دیباچۀ منظومۀ خود می‌گوید که برهان‌الدین از وی خواسته است که دیوان امیرالمؤمنین علیه‌السلام را که «ختم اندیشۀ اعلاء» است را به «ملک سخن فارسی» درآورد؛ به شرطی که «لفظ به لفظ» باشد و تصرف نکند.
شوقی بغدادی در ادامه می گوید که «طالب هر عالم و دانا» و «در پی تحقیق لغت ها» شده تا بتواند ترجمه‌ای دقیق از دیوان امیرالمؤمنین علیه‌السلام انجام دهد.
در این نسخه متن عربی دیوان به خط نسخ و ترجمۀ ابیات به نظم فارسی با خط نستعلیق و زیر هر بیت نوشته شده‌اند.
محل نگهداری نسخه: کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران، شماره 6/ 2398
نگارنده: محمدحسین افراخته